سیاست

سیاست در مکتب اموی ، عبارت است از (( تشخیص هدف و به دست آوردن آن از هر راه ممکن)) . معمولا سیاستمداران جهان گذشته و حال نیز از همین طریقه پیروی کرده و می کنند.در واقع سیاست در مکتب اموی همان معنای رایج آن در عرف سیاسی حکومت هایی است که بر مبنای ارزشی استوار نیستند و معیار حق و باطل ، جهت دهنده آنها در رفتار ، کردار و تعامل نخواهد بود . بسیاری از اندیشمندان غربی از جمله شپنکلر ، برتراند راسل ، ماکیاولی و دیگران این شیوه را معرفی و توصیه کرده اند و این تفسیر همگون است با تفسیری که سیاستمداران اموی ارائه می کردند. معاویه بنیانگذار این نگرش به سیاست در تاریخ اسلام است . او بر این پایه و با تکیه بر شعار ((الملک عقیم)) : سیاست نازاست ، برای چنگ انداختن به قدرت و حفظ آن حاضر بود به هر کاری دست بزند و هر عمل ناشایستی را انجام دهد و هر نوع ابزار زشتی را بکار گیرد.

و اما در سیاست علوی : سیاست از نگاه علی (ع) اداره استوار جامعه بر اساس معیارهای الهی ، و حرکتی حق مدارانه است . او می فرماید : الملک سیاسه . کشورداری ، سیاست است . و هرگز برای رسیدن به قدرت و حفظ و حراست از آن هرکاری را روا نمی داند بلکه به عکس ، او توسل به ابزار نامشروع را حتی به بهای از دست دادن قدرت صحیح نیز جایز نمی داند. بر پایه ی آموزه های علوی ، سیاست شناخت و بهره وری از ابزارهای مشروع در اداره ی جامعه و تامین رفاه مادی و معنوی مردم است. از نگاه علی (ع) حکومت ، چیرگی بر دل ها و تسخیر خردها و عاطفه هاست ، نه رام سازی تن ها و سلطه بر افراد و چیرگی بر گرده ها . و با این تفسیر از حکومت چه نیازی به توسل به ازار نامشروع سیاسی وجود دارد . قدرت در نگاه مولا علی (ع) جز برای احقاق حق ، قداستی ندارد تا برای حفظ آن به شیوه های باطل و دور از اخلاق چنگ بیافکند . تصرف دلها راهی جز استفاده ی صحیح از شیوه ها و راه سپردن بر اساس ارزش ها ندارد.